Prolog

26 lipca 2014, Minneapolis w stanie Minnesota, Dziedziniec stanowego więzienia dla kobiet

                Słońce oświetlało wydeptaną, ale jednak wciąż zieloną trawę. Było tak duszno, że można by spokojnie uznać, że nastało piekło na ziemi. Ironicznie brzmiało to zdanie wśród osadzonych kobiet w więzieniu stanowym w Minnesocie, dla których nierzadko sam pobyt tam był gorszy od piekielnych otchłani. Atmosferę tym bardziej podgrzewały wydarzenia ostatnich dni, po których jeszcze nie opadły emocje.

                Kobieta w wieku trzydziestu kilku lat paliła papierosa, opierając się o mur. Obserwowała otoczenie, wyczuwając, że ten spokój, który wydawał się panować, to tylko cisza przed burzą, tak samo jak skwar lejący się z nieba. Zaciągnęła się dymem i zlokalizowała swoją podopieczną. Ruda kobieta, która była o kilka lat od niej młodsza, właśnie zmierzała w jej kierunku.

                Blondynka rzuciła peta na ziemię i zgasiła go czubkiem buta. Ruszyła naprzeciw swojej nadal zagubionej znajomej. Kątem oka zauważyła zbliżającą się burzę. Jej niewielkie wątpliwości zostały momentalnie rozwiane. Rozejrzała się wkoło i skinęła na jedyną osobę, którą mogła w tych warunkach nazwać przyjacielem. Przyspieszyła kroku, widząc, że burza dotarła do jej podopiecznej. Nie słyszała, o czym była krótka wymiana zdań, ale zdążyła dotrzeć i wejść między nie, zanim nastąpiło ciskanie piorunami.

– Zmykaj, lada dzień masz mieć rozpatrzony wniosek o zwolnienie. Ja się tym zajmę – mruknęła do rudej i zwróciła się do burzy. – Chcesz się z kimś mierzyć? Rób to z równym sobie.

– Skoro tego chcesz. – Usłyszała burknięcie w odpowiedzi.

                Tuż obok blondynki po chwili pojawiła się czarnowłosa kobieta, która gotowa była ją wspierać we wszelkich podjętych działaniach. I wtedy nastąpił pierwszy grzmot, a nad więzieniem zaczęły zbierać się ciemne chmury, tak jakby chciały dodać dramaturgii temu, co działo się na ziemi, a działo się wiele.

                Kobieta, która zaczepiała rudą, kiwnęła na swoją świtę, a sama rozpoczęła atak na blondynkę. Po chwili na spokojnym dziedzińcu rozpętała się wojna. Kobiety stosowały wszelkie chwyty, które potrafiły. Panował ogólny wrzask, do którego dołączyła syrena alarmowa, która miała zwołać strażników w miejsce konfliktu. Temu wszystkiemu towarzyszyło istne oberwanie chmury.

                Rozległy się ostrzegawcze strzały wymierzone w ziemię, które miały na celu rozdzielenie rozszalałego tłumu. Część kobiet się rozbiegła, a część nadal wymierzała ciosy. Tylko dwie osoby, będąc w centrum wciąż walczącego tłumu, nie brały udziału już w bójce. Brunetka klęczała wśród błota, prosząc blondynkę, która miała opartą o jej kolana głowę, żeby się trzymała.

– Pilnuj Speedy. Niech chociaż ona stąd wyjdzie wcześniej – powiedziała kobieta, krzywiąc się z bólu i trzymając się za bok, z którego leciała jej obwicie krew.

– DeeDee, weź nie chrzań. Wytrzymasz to. Przetrwasz. Jak zawsze.

                Blondynka się uśmiechnęła krzywo, a jej przyjaciółka zaczęła wołać strażnika. Deszcz padał coraz mniejszy i widać było, że lada moment z powrotem wyjdzie słońce. DeeDee obserwowała co się wokół niej dzieje, ale było jej wszystko jedno. W końcu znajdowała się w więzieniu, gdzie każdy dzień może być tym ostatnim.